Koninginnenacht op zijn Indisch!!

We zitten dan wel in India, Koninginnenacht moest natuurlijk wel gevierd worden! Vooral het idee dat iedereen in Nederland helemaal los zou gaan, en het besef dat ik de gezelligheid in Hoppe moest missen dit jaar maakte me gek. Gelukkig hadden we een uitnodiging gekregen om Koninginnenacht in Mumbai te vieren. Op de bovenste etage van een groot hotel werden we verwelkomt door allemaal belangrijke mensen gekleed in pak. Daar stond ik dan op slippers en in mijn sloffige kleding, niet wetende dat het feest georganiseerd was door de Nederlandse ambassade. Dat werd ons nog even extra duidelijk gemaakt toen de fotograaf, die bij binnenkomst iedereen in groepen fotografeerde, ons over sloeg!
Dat deed voor ons de pret niet derven toen we zagen dat er gratis drank en hapjes geserveerd werden. Klaas zijn ogen werden nog groter bij het zien van echt Heineke bier!! Mijn aandacht werd gestolen door een bediende met een schaal met overheerlijke bakjes patat MET MAYONAISE!!! Na 3 weken rijst gegeten te hebben smaakt een patatje met mayo wel errug lekker! Ook serveerde ze blokjes kaas, frikadellen en kroketten. Dat de Indische bediendes er af en toe wat moeite mee hadden bleek wel toen de schaal met kroketten al bijna leeg was toen er ineens een bediende stressend de keuken uit kwam lopen met een bakje mosterd!

We waren nog geen 2 dagen weg uit Nareshwadi en het zomerkamp stond alweer op zijn kop. De helft van de kinderen waren ineens opgehaald door familie, het programmabord was gesloopt en alle docenten waren vertrokken. Het ergste is nog dat iedereen op de hoogte was van hun vertrek en het ons niet verteld hadden.
Ik ben gelijk terug gegaan naar Nareshwadi, de structuur die ze eindelijk begonnen te begrijpen was weer ver te zoeken. Je hebt als doel jezelf onmisbaar maken zodat ze alles op eigen houtje leren runnen. Dit was even een klap in ons gezicht, nu moesten we met de overgebleven 25 kinderen weer op nieuw beginnen.

Het hoogte punt was toch wel het enthousiasme van de kinderen bij terug komst in Nareshwadi! Ze waren zo blij en verrast en dat maakte de schade weer een beetje goed. We zijn lekker gaan wandelen in Wadi, een mooie wandeling tussen de mangobomen, ananasstruiken, peruvruchten, chiqu’s en papayavruchten. Kinderen lopen dan snoepend en plukkend uit de bomen hun dagelijks vitamine naar binnen te werken. Ze mogen alleen de vruchten eten die op de grond liggen, op mango’s na die ze juist het lekkerst vinden. Wel lopen er mannen rond met stokken die de kinderen slaan op het moment dat ze aan de mango’s zitten. Ik ga vaak met de kinderen mee, heb nog nooit een man met stok zien slaan, maar toch horen we af en toe dat een van de kinderen geslagen is.

Wat ik erg leuk vind om te zien zijn de verschillende karakters en types in de groep.
Panticilla is bijvoorbeeld een meisje van 9 jaar die altijd alles op commando toon zegt. Op een meter afstand loopt ze alsnog tegen je te schreeuwen. Ze bedoeld het niet verkeerd maar het is haar manier van communiceren. Ze heeft vaak de touwtjes in handen maar is daar en tegen wel heel behulpzaam naar anderen. Een lieve meid die we af en toe even de mond moeten snoeren om zelf ook een gesprek te kunnen voeren. We verwachten dat zij nog wel een grote rol kan gaan spelen binnen de vrouwenemancipatie in India!

Dan hebben we nog Promod, een stoer jongentje van 11 jaar die altijd met zijn bekkie vooraan staat en maar al te graag onze grens op zoekt. Hij ziet er erg zelfverzekerd uit en bij de meisjes valt hij goed in de smaak. Op dit moment schijnt hij een oogje op mij te hebben, dat verzwakt tevens zijn reputatie in de groep omdat -toen ik voor 2 dagen naar Mumbai vertrok- hij moest huilen. De eerste minuten toen ik terug kwam werd ik dan ook overspoeld met kinderen die me dit wouden vertellen. Het is erg bijzonder als kinderen huilen omdat ze hun emoties hier eigenlijk nooit tonen. Zelfs Kaisinat, een jongentje van 13 die zijn pols op 2 plaatsten gebroken heeft tijdens een partijtje Kho Kho, gaf geen kick! Hij was helemaal in zichzelf gekeerd. Het was echt naar om te zien hoe deze jongen achterop de motor op een hobbelige weg naar de lokale dokter vervoerd moest worden. En dat met een soort zelfgemaakte mitella bestaande uit 2 bandjes die precies op het gedeelte bevestigd was waar zijn pols achteraf gebroken bleek te zijn. Het ergste was nog dat deze dokter niet de middelen had om deze jongen te helpen, ze hadden niet eens een echte mitella! Twee dagen na de breuk kon hij pas naar Bombay gebracht worden om daar geopereerd te worden.

Het opvallendste jongentje is toch Aczet. Ik zit op dit moment erg met hem in mijn maag. Hij heeft geen ouders meer, beide verloren aan Aids maar hij gedraagt zich heel vreemd. Hij heeft een ouder en een jonger zusje die ook beide op Nareshwadi verblijven. Ze zijn dit jaar voor het eerst hier gekomen. Je merkt dat ze alle drie opvallen en veel aandacht vragen maar waarvan Aczet toch het opvallendste gedrag vertoont. Meestal is hij alleen, heeft niet echt vrienden, gedraagt zich af en toe vrouwelijk wat een aantal jongens afkeuren. Hij heeft iets ontzettend zachts in zich, althans zo zag ik hem de eerste paar weken. Later hoorde ik van een docent dat hij dagelijks de naarste scheldwoorden gebruikt. Hij lokt ruzies uit en is dan ook vaak aan het vechten.
Een paar dagen geleden heeft hij een jonger meisje opgetild en op de grond gegooid, ze viel met haar hoofd op de stenen. Gelukkig niet ernstig maar iedereen schrok er wel van. Iedereen was kwaad op hem en hij heeft een uur lang buiten in het donker lopen ijsberen en wachten tot de docenten weer naar hem toe zouden komen. Ik voelde me ook pissig op hem, hoe kan je nou zo iemand bewust pijn willen doen! Toen kwam zijn zus naar me toe en probeerde me uit te leggen dat Aczet echt niet een hele slechte jongen was. Ik zei dat ik dat wel begreep en ik had het ook wel met hem te doen. Iedereen was boos op hem maar ook hij is maar een kind. Hij kwam bij ons staan en hij had een rare blik in zijn ogen. In zijn hand had hij een soort ijzeren draad, daarmee ging hij met de vlakke kant over mijn arm glijden. Ik vond het raar maar negeerde het om te kijken of hij er kwade bedoelingen mee had. Toen ineens draaide hij het draadje om en ik voelde de scherpte van zijn draad in mijn arm prikken. Ik duwde hem meteen weg en kon nog net een snee voorkomen. Hij grijnsde naar mij, hij wist dat hij fout zat en ik zag dat de reactie die ik gaf hij gewend was. Hij herhaalde mijn zin 3x: don’t do that, don’t do that, don’t do that”. Ik vond zijn gedrag heel vreemd, en kon er nog steeds niet bij, wou hij me echt pijn doen? Na alle leuke dingen die we ook met hem gedaan hadden? Toen pakte hij me hand en kneep er heel hard in, toen hij merkte dat het geen pijn deed hield hij op. Hij maakte nog schijn stoot bewegingen met zijn armen gericht op mijn gezicht. Hij keek me vragend en afwachtend aan. Ik was weer met Putja (zijn zus) aan het praten en hij probeerde mij van achter heel hard en gemeen te knijpen door een heel klein stukje huid vast te pakken. Dit deed echt zeer en ik moest er nu wel iets van zeggen. Naast de grijns op zijn gezicht zag ik ook angst, ik besefte dat er iets met hem aan de hand was, een emotie die hij niet kan tonen. Hij wou aandacht en dat kreeg hij op deze manier.
In plaats van hem de huid vol te schelden wat iedereen al gedaan had sloeg ik mijn arm om hem heen en zei dat hij een goede jongen was. Hij hield gelijk op met grijzen, ik zag dat hij verbaasd was en ging achter mij zitten. Ik kwam naast hem zitten nog steeds met mijn arm om hem heen. Toen zag ik de tranen op zijn gezicht, ze bleven maar komen. Ik zag dat ik hem met mijn woorden geraakt had. Zelfs zijn zusjes keken heel verbaasd. Aczet crying????? Aczet crying???
De volgende dag heb ik een beetje naar zijn verleden gevraagd, niemand weet dit eigenlijk precies. Wel waren er vermoedens dat hij en zijn zusjes mishandelt zijn vroeger door hun vader. Hoe kan zo’n jongen nou geholpen worden in India. In Nareshwadi besteden ze geen (persoonlijke) aandacht aan kinderen, speciale scholen hebben ze hier niet en dan nog zou het te duur zijn. Ze hebben hem al eens naar het ziekenhuis gestuurd om deze reden, maar dat maakt de situatie alleen maar erger. De zorg is daar erg slecht, geen afleiding en je haalt hem weg bij zijn enige familie die hij heeft, zijn zusjes. Deze jongen zit echt in de knoop maar oplossingen zijn er niet. Voor ik weg ging heb ik hem nog een minuut lang stevig tegen me aangedrukt, toen ik hem weer op de grond zette straalde hij helemaal en begon te dansen en te zingen. Wat goed voor hem is weet ik niet, over een paar weken zijn Klaas en ik weer weg en staat hij er net als de rest van de kinderen weer alleen voor met docenten die geen aandacht hebben voor de kinderen. Dit zijn toch wel hele nare situaties waar ik echt geen raad mee weet..

Morgen gaan we weer naar Nareshwadi, toch wil ik wel melden dat ik het hier prima naar mijn zin heb hoor! Ik geniet van alles om me heen en Klaas en ik hebben het enorm naar onze zin! De weken vliegen voorbij en we zijn al op de helft.. Tot horens!!