Afscheid Nareshwadi

Als er iets moeilijk is geweest in Nareshwadi dan is het wel afscheid nemen van de kinderen. Dan besef je pas wat voor band je met de kinderen hebt. De laatste paar dagen was ik erg druk met alle dingen die ik nog wou regelen voor mijn vertrek. Je moet je voorstellen dat niks vanzelf gaat, of eigenlijk, als je het zelf niet doet dan is de kans erg groot dat het niet gebeurd. Zelfs als mensen je zeggen dat ze het zullen doen.

Er zijn bijvoorbeeld een aantal kinderen die geen slippers hebben omdat ze, of geen familie hebben, of niet naar huis zijn geweest waardoor hun ouders geen schoenen voor hun hebben “kunnen” kopen. De meeste kinderen lopen op eenvoudige slippers, en het is belangrijk dat iedereen ze heeft. 7 kinderen hadden geen slippers en waren gedwongen om altijd op blote voeten te lopen. Dit is zaak voor de school omdat zij de verantwoordelijkheid hebben over de kinderen maar na 100 keer gevraagd te hebben of ze het wouden regelen maar verder geen actie ondernamen hebben we het de laatste dag maar zelf gekocht. Het is jammer dat het zo moet gaan, dat als wij het niet doen, niemand het doet en deze kinderen een jaar lang op blote voeten moeten lopen. In Nareshwadi zijn ze soms echt afhankelijk van de vrijwilligers.

De laatste dagen hebben we de sportmaterialen een plaatsje gegeven en konden de sportlessen beginnen. Ze hebben twee sportleraren waarvan een altijd aanwezig is geweest tijdens het zomerkamp. Je ziet dat hij erg verandert is. Hij is vrij nieuw en in het begin van het zomerkamp was hij meer een speler tijdens een les cricket dan een lesgever. Hij was zelf degene die steeds de batt in handen had om ballen weg te slaan ipv aandacht te schenken aan de kinderen. Ook werkte hij tijdens lessen altijd in het totaal plaatje, geen oefeningen maar altijd partijtjes. Nu heeft hij ons zien lesgeven met pionnen, lintjes, en alle materialen die we hebben gekocht zoals atletiek spullen, basketballen, volleyballen, hockeysticks en nog veel meer. Maar ook is het belangrijk dat hij leert zichzelf als lesgever meer op de achtergrond te plaatsen door niet zelf de batt in handen te nemen maar kinderen te leren spelen. Toen hij een les ging geven gebruikte hij de materialen, pionnen, lintjes, ballen etc. Je zag dat hij oefeningen ging geven en hij nu een lesgever was en niet meer de leerling. Dit was voor ons zo fijn en voldaan om te zien. Je kunt je bijna niet voorstellen hoe lastig het is om iemand wat bij te brengen waarmee je niet kunt communiceren en die een hele andere instelling en gewoontes heeft.

De laatste avond hebben we een afscheidsfeestje gegeven (dit is voor Nareshwadi begrippen erg groot en speciaal) met limonade en lekkere snacks. We hadden een laptop meegenomen waarop alle summercamp foto’s afgebeeld waren. Het was voor hun heel bijzonder om zichzelf en de activiteiten terug te zien. Daarna startte we de muziek
en hebben we de hele avond gedanst, gezongen en gek gedaan. Het was een hele geslaagde mooie laatste avond.

Het laatste uur voor vertrek hebben we alle 350 kinderen in een grote hal bij elkaar laten komen en heeft Pawar sir, (de directeur van Nareshwadi) en speech in het Marati gegeven. We konden er niks van verstaan maar we konden wel raden wat hij allemaal tegen ze zei. We kregen bloemen en applaus. Toen was het woord aan ons. Ik vertelde (met tolk) wat voor leuke tijd ik met ze gehad heb en hoe erg ik hun zal gaan missen. We hadden een collage gemaakt en dit aan hun overhandigt. Hierin waren allemaal leuke foto’s van het zomerkamp in verwerkt en dit zou in school worden opgehangen.

Daarna kwam het echte afscheid, de hele dag kregen we al te horen: “No Holland! No Holland”, “Please didi, no Holland!”, “You come back?? Please promise!?” Een aantal kinderen huilden.
Toen ik weg wou lopen bonden ze me vast met hun sjaaltjes, mijn armen en benen waren vastgeknoopt en ik moet bekennen dat ik moeite had om los te komen.
Iedereen zat inmiddels in de auto en ik wou nog voor de laatste keer gedag zeggen. Ik bedankte de vrouwen die het eten altijd verzorgden en gaf Sandeep de sportleraar een hand en bedankte hem voor alles. Toen zag ik dat hij weg keek en de tranen liepen over zijn wangen. Hij liep gelijk weg naar zijn kamer want huilen is hier taboe. Ik gaf de kinderen nog een laatste dikke knuffel en liep toen naar de auto. Net bij de deur aangekomen werd ik door een groepje kinderen terug geduwd. Ik moest lachen om hun actie en probeerde weer naar de auto te lopen. Ik was nog niet eens bij de deur en ze duwden mij weer terug. Tot 5 keer toe werd ik terug geduwd met een kracht waar ik niet tegenop kon. Ik was afhankelijk van de mensen er om heen die ze na 5 keer riep te stoppen. Ik propte me snel in de auto en half uit de auto hangend reden we weg. Ik kon niet geloven dat ik ze nooit meer zou zien.

Vanavond vertrek ik vanuit Bombay weer richting Italie en morgen kom ik aan op Schiphol. Ik besef het nog niet echt maar ondanks het gemis kijk ik er naar uit om iedereen weer te zien. Het zal wel wennen zijn want tussen India en Nederland zit een “wereld” aan verschillen. Ik ga een mooie video in elkaar zetten over mijn project, ben je benieuwd naar de beelden vraag er dan naar want ik laat ze met alle plezier zien.
Bedankt voor jullie steun en donaties!! Het was het meer dan de moeite waard!!

Tot morgen!

Nynke